اشعار

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

تنهـا خودت برای ظـهـورت دعـا کـنی           وقـتـی دعــای مـن ز گـنـه بی اثـر شده

از شـام هجـر یـار بسی تــوشه می برد           آنکس که اهل ذکر و دعای سحـر شده

بودم مریـض و روضۀ تو شـد دوای من           حـالم به لـطـفـتان چـقـدر خوب تـر شده

رفـت از نــظـر مـحـرّم و آقـا نـیامـدی           حــالا بــیـا کـه آخـرِ مــاه صـفـر شـده

بعد از دو ماه گریه به غـم های کـربـلا           حـالا زمـان نـدبـه بـه داغـی دِگـر شده

یَثـرب برای فـاطمه نـقـشه کشیده است           یَثـرب چقـدر بعـدِ نبی خـیـره سـر شده

باید که بعد از این به غم مادرت گریست           فـصـل شـروع مـاتـم خـیـرُالبـشـر شده

از شعـله های پشتِ در خـانۀ عـلی است           گر آتـشی به کرب و بلا شعـله ور شده

آن روز اگر به صورت مادر نمی زدند           لـطـمه دگر به چـهـرۀ دخـتـر نمی زدند

آقا بیا که روضۀ موسی بن جعـفر است           چـشمانمان ز داغ مصیباتـشان تر است

جامـه سیـاه بر تـن و بر جـان شـرار آه           دل هـا به یـاد غـصۀ او پُـر ز آذر است

افـتاده است بی کس و تنهـا، غـریب وار           مـردی که با تمـامی خـلـقت برابر است

مرثیه خوان حضرت کاظم، خود خداست           بانی روضه، حضرت زهرای اطهر است

زندان نگو، که گرم مناجات با خداست           غار حرای حضرت موسی بن جعفر است

بـاشد همـیـشه ورد زبـانـم به هـر نـفس           لعـنت به آن یهودی بی دین که کافر است

ای مـن فـدای شـال عـزای شـمـا شــوم           آقا بیا که روضۀ موسی بن جعفـر است